Nepal was ook de olifantentocht door een National Park waar we krokodillen en neushoorns zagen, een tijger hebben we jammer genoeg niet gezien. En natuurlijk niet te vergeten de Himalaya. Wij vonden de Alpen al hoog, zegt Herman. Maar vergeleken met de Himalaya zijn de Alpen iets hoger dan de Zandberg. Zo immens hoog, je kunt je dat niet voorstellen. Maar Nepal was vooral gastvrijheid in het kwadraat en schone mensen.

Toen we na Nepal naar Bangkok vlogen, zagen we de Himalaya uit de lucht, vult Tineke aan, en dan word je stil, heel stil.

De meest opvallende foto is ongetwijfeld deze. In Katmandu ontmoetten we deze twee sadhu’s, gaat Tineke verder. Dat zijn geen verklede clowns of zo iets. Volgens het hindoeïsme zijn het levende goden op aarde, zij hebben tijdens hun leven het nirwana al bereikt. Als ze sterven worden zij begraven, terwijl gewone hindoes verast worden. Ze leven op straat, zij mogen marihuana roken, worden door mensen geholpen en geven je raad als je er naar vraagt. Rare mannen, zegt Herman, maar het is een verdomd prachtige foto.

Na vier dagen Bangkok reisden we met de nachttrein naar Laos, gaat Tineke verder. We hebben daar de Mekongrivier gevolgd tot in het zuiden van Laos. Vooral het Bolavenplateau is bekend om haar prachtige watervallen, haar koffieplantages en haar overdonderende prachtige natuur.

Een gebied dat nog niet ontdekt is door het massatoerisme en dat op zich heeft een zekere charme, zegt Herman. Eind december hebben we vijf dagen een tocht met een brommertje gemaakt en op kerstavond kwamen we terecht bij een koffieboer. Ze hadden maar twee kamers en ze maakten spontaan er een vrij voor ons.

Nieuw-Zeeland gaf ons wel een cultuurshock na zes maanden Azië. Nieuw-Zeeland is Engeland aan het andere eind van de wereld. Zo vuil Azië soms was, zo clean is Nieuw-Zeeland.

En de mensen zijn er ook vriendelijk en heel gastvrij. Zo stonden we eens op een avond voor een huis bij de speeltuin van een stad, vertelt Tineke. ’s Morgens komt de man van het huis bij ons aankloppen en, zegt Herman, ik wou onmiddellijk zeggen dat we direct weg waren, maar de man vroeg waarom we gisterenavond niet eens aangebeld hadden. Dan konden de kinderen wat tv kijken. Ik schrok wel van zoveel gastvrijheid en we moesten voor we vertrokken bij die mensen een potje koffie gaan drinken. Een hemelsbreed verschil met de norsheid en de soms ongastvrije mentaliteit van ons, Belgen. In Nieuw-Zeeland zegt iedereen een goede dag en op een bank in het park maken mensen zonder problemen een praatje met jou.

En op 27 juli schrijft Herman op zijn blog: “En dus nu zijn we terug in Kuala Lumpur. Morgen is het onze laatste echte dag, daarna zijn reisdagen waarbij onze neus naar Zele zal staan. We zijn blij met het veilige verloop, elkaar dankbaar dat we dit samen hebben gedaan en beleefd. Wat triestig en weemoedig ook, het was zo mooi en onvergetelijk. En ook een beetje bang, zoals we dat waren toen we vertrokken. We stappen terug in een wereld die een jaar de onze niet was.”

Nakaarten
Herman had voor het vertrek de reis meer dan uitgekiend. En, vraag ik hem, klopte die voorbereiding een beetje? Ja, antwoordt hij, voor het grootste deel wel. In Nepal zijn we twee weken langer gebleven dan gepland, Laos en Cambodja hebben we omgedraaid en enkel onze plannen voor Australië hebben we serieus gewijzigd.
In de vorige Mensen van bij Ons kon je lezen wat er allemaal in hun bagage zat. Had je alles bij? O, zegt Tineke, we hadden nog veel te veel bij. Alles wat je nodig hebt, kan je daar ook kopen en dikwijls voor een appel en een ei. Extreem gezegd, lacht Herman, je zou in je onderbroek kunnen vertrekken. Het enige wat je in Azië niet vindt, zijn goede schoenen en een badpak. Veel Aziaten kunnen niet zwemmen, ze gaan met kleren aan in het water. Ook onze medicijnen waren geen overbodige luxe alhoewel we ze niet vaak nodig gehad hebben.

Wat zeker onmisbaar was, was onze computer. Vooral om dingen op te zoeken was dat handig. En had je dan overal Wi-Fi?, vraag ik hen. Je kunt je dat niet voorstellen, zegt Herman, maar in Azië tot in het hol van Pluto had je Wi-Fi. De moeilijkste landen waren eigenlijk Nieuw-Zeeland en Australië. Daar moesten we op zoek gaan naar een bib of een internetcafé om te kunnen surfen. Internet was belangrijk om iedere week te kunnen skypen met de grootouders want zij wilden de kleinkinderen sowieso zien en horen.

Ook voor onze blog had ik natuurlijk het internet nodig. Omdat we meestal dicht bij de evenaar zaten, was het ’s avonds rond zes-zeven uur donker. De kinderen gingen vroeg naar bed, Tineke las vaak een boek en ik verwerkte onze belevenissen in een dagboek. Ik deed dat graag en ben heel blij dat het er is. Zelfs nu kijk ik geregeld naar onze blog om bijvoorbeeld te kijken waar we vorig jaar deze tijd zaten. En het was ook plezant te weten dat zoveel mensen ons volgden. In die elf maanden hadden we meer dan 22 000 bezoekers op onze blog.
Voor het vertrek had Tineke de reis proberen te begroten. En ze heeft dat goed gedaan, zegt Herman, op elf maanden hebben we ons budget maar met 2000 euro overschreden, dat valt dus best nog mee. We hadden nog geld om ons een (tweedehandse) auto te kopen toen we thuiskwamen.

En heb je iets gemist? vraag ik hen. Nee, antwoorden ze in koor, we hebben echt niets gemist, we hebben geen heimwee gehad, integendeel. We hebben alle vier geweend op het einde van de reis. Geweend, deels omdat ons avontuur erop zat, deels omdat we zo dankbaar waren om wat we allemaal gezien en meegemaakt hadden.